Temmuz 14, 2015

Beklenen yazı ; İki Çocuklu Hayat

Uzun zamandır yazmak istediğim bir yazı, fakat nerden başlasam nasıl anlatsam diye düşünüp sürekli ertelediğim bir yazı.Ama birde baktım ki erteleye erteleye koskoca bir yıl geçmiş iki çocuklu hayata başlayalı :) Sanırım artık bir şeyler karalamalıyım.

Öncelikle herkesin beklediği, yazmamı istediği kısımdan başlayayım.İki çocuklu hayat zor, gerçekten zor. Bi kere öyle iki çocuk olunca herşey ikiyle çarpılmıyor, dörtle hatta bazen sekizle çarpılıyor.Yada siz öyle hissediyorsunuz.Aslında ben hamileyken çok umutluydum, herşeyi planlamıştım, Emre'ye nasıl davranmam gerektiğini, aradaki dengeyi nasıl sağlayacağımı, nasıl süper anne olacağımı falan oturtmuştum kafamda.Ama gel gör ki hiç de evdeki hesap çarşıya uymadı.

Öncelikle ikinci çocukta lohusalık, lohusa yatağı falan hayal, ben ikinci gün Emre'yle legolardan araba falan yapmaya başlamıştım :) Gerçekten inanmak güç ama o sakin uyumlu çocuk gitti yerine hırçın, mızmız bir çocuk geldi.Normalde ananesinde yada apartmandaki diğer akrabalarda iyi vakit geçiren çocuk evden çıkmaz oldu.Bir dönem kakasını söylememeyi tercih etti mesela, sonra bir ara bebek gibi konuşmaya başladı. Bazen Ömer'i emzirmemi bile istemiyordu, sabote etmek için elinden geleni yapıyordu. Kardeşi uyurken bilinçli olarak yüksek sesle konuşuyor, bağıra çağıra oyun oynuyordu.Hiç istemesemde bu dönemde çizgi film izlemesine göz yumdum çünkü arada gidip Ömer'i emziriyor, uyutuyor ve tekrar Emre ile vakit geçirmeye çalışıyordum.Geceler uykusuz, gündüzler uykusuz... Bu durum ilk birkaç ay devam etti.Zamanla Ömer'in uyanık kaldığı süreler uzamaya ve evdeki hayata dahil olmaya başladı.Mesela biz Emre'yle odasında oyun oynarken o da bizi izliyordu:) Bazen heyecanlanıp, bazen gülümsüyordu.Emre'de yavaş yavaş onun da evimizin bir bireyi olduğunu, henüz küçük olduğu için ihtiyaçlarını sadece ağlayarak anlatmaya çalıştığını, sadece süt içebildiğini kabullendi :)

Artık babasıyla dışarı çıkıyordu hatta bir iki kez anneannesiyle kısa tatiller bile yaptılar.Bende bu arada biraz nefes aldım :) Nefes aldım biraz abartılı gelebilir ama bir dönem gerçekten çok yordu Emre bizi.Kaldı ki ben annemle aynı binada oturuyorum, yani gerçeken sağlam bir desteğim var.Allah tek başına olanlara yardım etsin.

Zor bir yaz döneminden sonra evde işler yoluna girmeye başladı.Bu arada Emre'de kreşe başladı.Enerjisini boşaltmak, kendi yaşıtlarıyla olmak iyi geldi Emre'ye.Zaten sosyal bir çocuk olduğu için ilk günden itibaren sorunsuz gidip geldi okula. Bende gündüzleri Ömer'le daha çok vakit geçirebildim.Çünkü o da 4 aylık olmuştu ve ilgi bekliyordu.

Tabi okula başlamak beraberinde hastalıkları da getirdi.Daha ilk soğuklarda Emre hasta oldu.Ondan sonra da bütün kış okula aralıklarla devam etti :( Bu sayede Ömercik te erkenden mikroplarla tanıştı.Bir ara evde Emre, Ömer ve ben dönüşümlü olarak hastaydık hep :( en son yılbaşında ağır bir grip geçirince okula birkaç ay ara verme kararı aldık.Hepimiz biraz dinlenmeliydik.

Şubat ortalarında ben işe başladım, Emre de havalar ısınınca Nisan sonlarında okula döndü.Aslında arada gitme denemelerimiz oldu ama her seferinde hastalıkla döndük eve :(

Şimdi mi artık ben işteyim, Emre okulda, Ömer de evde anneannesiyle :) Akşamları işten gelince Ömer'i emziriyorum, sonra Emre'nin yemeği, sonra bizim yemeğimiz (çok şükür annem pişiriyor yemekleri biz sadece tüketiyoruz :) yemek sonrası ertesi gün için kıyafet hazırlama, evi toparlama derken çocukların uyku saati geliyor.Babası Emre'yi bende Ömer'i uyutuyorum.Ve eğer Ömer'in yanında uyuya kalmamışsam biraz TV keyfi :)

Evet yine koşturmaca ama en azından artık bir düzenimiz var.Çocuklar mesela kısa süreli de olsa birlikte oynuyorlar.Ömer abisinin odasında vakit geçirmekten çok hoşlanıyor.Özellikle abisinin arabalarıyla oynamaktan çok keyif alıyor.Emre bazen paylaşmak istemese de genellikle izin veriyor oynamasına.Ömer çok gülüyor abisine mesela.Emre'de çok seviyor onu güldürmeyi :) Bazen ikisini de kıkır kıkır görünce işte diyorum işte bu, hayatın anlamı, tadı , tuzu herşeyi bu.O zaman unutuyorum tüm yorgunlukları...

Hep gülün diyorum içimden, hep böyle anlaşın, arkadaş , dost, sırdaş olun...





11 yorum:

  1. ilknurcum ikinci çocuğu düşünenler için gerçekçi bir yazı olmuş :)
    yine de bir süre sonra toparlanıyor her şey değil mi???
    kolaylıklar dilerim.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. evet canım elimden geidiğince süslemeden gerçekleri yazmaya çalıştım :) Ama gerçekten de bir süre sonra rayına oturuyor herşey :)

      Sil
  2. Amin ! İnşallah hep iyi olur araları, birbirlerine destek olurlar. :) Allah önce sana kolaylıklar versin sonra da hep beraber mutlu mesut yaşamayı nasip etsin! Sevgiler :)

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Amin canım inşallah :) mutluluk, sağlık, huzur ...

      Sil
  3. Ben de nerelerdesin diye merak ediyordum. Tek çocuk zaten zor iki çocuk hiç düşünemiyorum :))

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Canım ben ah ben nerelerdeyim bilsen :) İki çocuk, çalışma hayatı ve üstüne kasım ayında gireceğim çok önemli ve bir o kadar da zor bir sınava hazırlık :(

      Sil
  4. Ayyy ilknur tam beni anlatmışsın şuan ya okudukça kendimizi buldum.uyumlu kızım gitti sürekli kardeşini sabote eden bir çocuk geldi lafdan sözden asla anlamıyor bense sürekli sabır çekiyorum uykusuzluk yorgunluk cabası gerçekten çok çok zormuş canım iki çocuklu hayat.tek çocukla nasıl rahatmışım onu anladım resmen boş vaktim oluyormuş.neyseki ikinci kızım daha sakin bir bebek çok şükür.ikinciyi düşünenler hazırlıklı olmalılar mutlaka

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Boşuna dememişler tek çocuk hiç çocuk, iki çocuk çok çocuk diye :) Bazen düşünüyorum da tek çocukluyken hiç vaktim yok dediğim günler oluyordu, şimdi ise o günlerde boş oturduğumu düşünüyorum :) ama annelik işte bir şekilde alışıyor insan her nasılsa :)

      Sil
    2. Canım boşa dememişler tek çocuk hiç çocuk, iki çocuk çok çocuk diye :) Ama bir şekilde anneler yetişiyor işte herşeye :) Ama şu da bir gerçek ki tek çocukluyken boş oturuyormuşuz :)

      Sil
  5. Maasallah ne güzel sonunda oturtmuşsunuz duzneızınızı . Bızım durumlar hep pozıtıf ılerlemıstı elh. belkı de ınsan cocugun zorluklarını zaman sonra unuttugundna böyle geliyordur bana. ben de 3 çocuklu hayatı yazmalıyım aslında 7 ay gectı küçükle ılgılı hıcbırsey yazmadım desem yerıdır. Küçüklere sıra hıc gelmiyor ;)

    Allah bagıslasın Analı babalı sağlıklı huzurlı buyutsun ıns.

    YanıtlaSil
    Yanıtlar
    1. Evet oturttuk diyeceğim ama gördüğün gibi yorumlara bile aylar sonra yanıt veriyorum :) bi taraftan düzeltirken bi taraftan bozuyorum :)

      Sil

Toplam Sayfa Görüntüleme Sayısı